Herken jij dit?
‘Gekke Eppie’
Op je werk is het tijd voor de vergadering. Terwijl je naar binnen loopt met je kop koffie zeg je tegen jezelf: “Vandaag ga ik echt zeggen wat ik vind en laat ik me niet van alles in mijn schoenen schuiven! Ik werk hard genoeg en een ander mag ook wel eens wat doen.” Je voelt je sterk en standvastig. 30 minuten later komt de taakverdeling voorbij en verdomd, die twee collega’s die de helft van hun werkdag kletsend doorbrengen bij het koffieapparaat, houden weer hun mond! Ze doen weer net alsof ze druk hun notulen aan het lezen zijn terwijl je leidinggevende de kring rondkijkt. Zijn blik blijft bij jou hangen en je hoort jezelf zeggen: “Ik doe het wel.” Je leidinggevende kijkt tevreden en sluit de vergadering. Terwijl je terugloopt naar je werkplek voel je de tranen achter je ogen branden omdat jij weer die ‘Gekke Eppie’ bent die zich alles laat aanleunen.
‘Jij hebt toch tijd?’
Bij je wekelijkse bezoekje aan je moeder vertelt ze dat ze moeite heeft met de boodschappen. Ze gaat voor de kleine dingetjes wel naar de winkel, dan heeft ze ook even haar loopje, maar de zwaardere spullen gaan steeds lastiger. Ze zou het fijn vinden als iemand dat voor haar zou willen doen. Thuis bel je je broer en je zus om te vragen of jullie deze taak misschien kunnen verdelen. Je broer zegt dat ie het er momenteel echt niet bij kan hebben met zijn drukke baan en zegt: “Maar jij werkt toch parttime? Dan heb jij toch tijd?” Je zus komt met een lang, onsamenhangend verhaal over haar kinderen waar ze het zo druk mee heeft. Nadat ze een uur aan een stuk door gerateld heeft over alle ellende in haar leven hangt ze op en realiseer je je dat ze niet eens antwoord heeft gegeven op je vraag.
‘Ik kan ook niks’
In de woonkamer zit je dochter aan de tafel heel ingespannen een tekening te maken. Je vindt het leuk om te zien dat ze zo’n rijke fantasie heeft. Je komt achter haar staan om te zien wat ze getekend heeft. “Wat een mooie tekening!”, zeg je. Ze snauwt terug: “Het is helemaal geen mooie tekening, het is een stomme tekening!” Boos verfrommelt ze het papier en gooit het door de kamer. Ze wil ook meteen niet meer tekenen want ze kan toch niks, zegt ze. Je vindt het vreselijk dat ze zo kritisch is op zichzelf, maar ze heeft het niet van een vreemde.
‘De deurmat’
Het was een lange dag. Er kwam van alles tussendoor op je werk, waardoor je later thuis bent. Terwijl je de sleutel in het slot steekt, hoop je dat manlief of je kinderen alvast begonnen zijn aan het eten, anders wordt het weer zo laat. Helaas, iedereen zit boven en de woonkamer ligt bezaaid met tassen en schoenen. De vaatwasser is nog niet eens leeggehaald. Mopperend gooi je de spullen van de kinderen in de gang en begin je aan het eten. Tijdens het eten spreek je je gezin hartig toe en zegt dat je het erg fijn zou vinden als ze wat vaker uit zichzelf een handje helpen en op z’n minst hun eigen spullen opruimen. Je denkt dat je boodschap wel duidelijk is overgekomen, maar de volgende dag is het weer hetzelfde liedje en slingert de troep weer door het huis. Het lijkt wel of je in dienst staat van je man en je kinderen en je hebt het gevoel dat niemand je serieus neemt.
wat als je blijft doen wat je doet?
Wat je al die jaren gedaan hebt, werkt prima voor iedereen om je heen, omdat niemand rekening met jou hoeft te houden. Je blijft roepen dat anderen ook wel eens iets voor jou mogen doen, maar niemand neemt je blijkbaar serieus.
Je vindt het behoorlijk gênant dat je als volwassen vrouw nog steeds niet in staat bent keuzes te maken die goed zijn voor jou omdat je altijd maar bezig bent met anderen. Je cijfert jezelf weg en je praat het goed voor jezelf door te zeggen dat je blij bent als anderen blij zijn. Diep van binnen maakt het je echter boos en verdrietig dat jij altijd op de laatste plaats staat.
Als je zo doorgaat staat je hele leven in het teken van anderen en zul je nooit je eigen leven leiden.